Figurant

Omdat er geen files staan zijn we vroeg op school. Ik laat zoonlief bij het hek achter en loop een kwartier eerder dan gewoonlijk door de stad naar huis terug. De vertrouwde straten met de alledaagse gezichten zijn opeens anders. Er lopen andere mensen. Ik ken ze niet. Zij zijn vreemdelingen voor mij en, belangrijker, ik ben een vreemdeling voor hun. Ik ben een indringer. Ik bevind mij op onbekend terrein. Mijn dagelijkse route is op dit moment van de dag een andere omgeving. Ik hoor hier pas over vijftien minuten. Ik geneer mij voor mijn aanwezigheid. Sorry hoor, we waren vroeg vandaag. Na een paar straten begint het te wennen, dat andere publiek. Ik realiseer mij dat niet alle figuranten op mijn vaste route vertrouwde gezichten zijn. Er zullen ook eenmalige passanten bij zijn, mensen die toevallig die dag op een adres moeten zijn en mensen die zoals ik vandaag te vroeg of te laat zijn en buiten het hen toegemeten tijdslot het gebaande pad bewandelen. Het duurt even voor ik begrijp dat het aanstellerij is, dat het die anderen niet kan schelen wie ik ben en waarom ik hier loop. Ik hoor niet bij hun dagelijkse omgeving, dat klopt, maar dat maakt mij nog geen indringer; ik doe er simpelweg niet toe. Ik ben lucht, een hologram. Pas de oude jogger kijkt vreemd op. Of laat ik zeggen dat ik een minimale gemoedsverandering over zijn gezicht zie flakkeren. Het is eerder zijn lijf dan zijn brein dat op mijn misplaatste verschijning reageert. We horen elkaar pas over vijf minuten tegen te komen, bij het kruispunt dat ik tien minuten geleden ben overgestoken. Hij gaat twee keer zo snel als ik. Met zijn oordopjes in trimt hij door de vuile ochtendspits, wat mij niet zo gezond lijkt. Uit zijn reactie mag ik de verwachting putten dat ik ergens wel gelijk heb. We registreren elkaar doorlopend en we onthouden elkaar op de koop toe. We hebben het alleen niet in de gaten, godlof. Tot er iets niet klopt.