De macher en de vakbondsman

Eindelijk, eindelijk, vijftien jaar na José Maria Aznar en Felipe González was er weer een heus tv-debat tussen de twee voornaamste kandidaten voor het premierschap. Om beurten mochten oppositieleider Mariano Rajoy en huidig premier José Luis Rodriguez Zapatero in die volgorde wat zeggen over diverse thema’s. Het ging over de staat van het land in het algemeen, over de economie, over sociale wetten, over ETA en over immigratie. Zapatero kon fraaie cijfers overleggen. Het gaat op het moment even wat minder, maar over vier jaar gezien is er op alle fronten vooruitgang geboekt. Rajoy leeft van de onrust die sinds afgelopen najaar door de westerse wereld spookt. Omdat hij de burgers niks wil bieden wat ze al niet krijgen, moet hij het van angstzaaierij hebben. Dan moet er wel wat te vrezen zijn, natuurlijk. Rajoy droeg een werkmansblauw pak met rode stropdas. Hij had iets vakbondsachtigs. Dat was wel sympathiek, maar wie de leugen niet herkende zal het toch vooral onderdanig hebben gevonden. Zapatero, in donker pak met blauwe das, was bij tijden iets te veel de macher. Zijn successen zijn minder groot dan hij doet voorkomen. Toch stak hij Rajoy bijna achteloos in zijn zak. Het is onbegrijpelijk dat conservatief Spanje het met de Volkspartij moet doen. Arme mensen die bang zijn voor de vooruitgang, en dat zijn er veel in de wereld, hebben in dit land geen andere keus dan op hun voormalige beulen stemmen. Meteen na het debat barstten op alle zenders en websites de peilingen los. Iedereen was het weer enorm met zichzelf eens. De linksen vinden dat Zapatero heeft gewonnen en de rechtsen houden het op Rajoy. Het is en blijft een groot nadeel van een tweepartijstelsel. Ieder kijkt in zijn eigen spiegel. Volgende week volgt de tweede confrontatie. Dan gaat het over de vergeten onderwerpen. Benieuwd of daar de toekomst bij zit.