Binnen de minuut

Gisteravond laat heb ik naar het programma 59 seconden gekeken. Dat heet zo omdat de genodigden 59 seconden krijgen om hun zegje te doen. Daarna zakt de microfoon voor hun neus langzaam naar beneden. Afgelopen, volgende spreker. Ze zitten met een man of zeven aan een hoefijzervromige tafel en een bevallig kijkende jongevrouw deelt de beurten uit. Spanjaarden houden van lang en omstandig praten en dit was volgens de bedenkers van het programma blijkbaar de enige manier om ze de mond te snoeren. Dus zie je de journalisten, politici en maatschappelijke vertegenwoordigers langzaam voorover buigen, met de mond naar de microfoon toe, terwijl ze op hetzelfde moment in de camera blijven kijken. Het is een rugbrekende techniek die de vaste gasten duidelijk beter onder de knie hebben. Een andere manier om je tijd te overschrijden is je aangesproken voelen door wat je buurman zegt. Dan kun je na een korte onderbreking in zijn of haar tijd voortpraten. De microfoonopstelling voorziet hier in. Ik vind 59 seconden een bijzonder onderhoudend programma. Wat men ondertussen zegt, doet er niet veel toe. Dat is het probleem wanneer je journalisten uitnodigt. Die verkondigen allemaal keurig het standpunt van hun krant, zoals politici hun partijprogramma opdreunen. De dame van El Mundo verdedigt te vuur en te zwaard de belangen van de Volkspartij, de journalist uit Euskadi voert ieder onderwerp terug op het gerechtvaardigde Baskische verlangen naar onafhankelijkheid en de columnist van La Vanguardia zegt en schrijft al twintig jaar dat het land een regering van nationale eenheid nodig heeft. Het is opvallend dat de ultranationalistische krant El Mundo veel vaker een vrouw afvaardigt dan de zichzelf liberaal en vooruitstrevend noemende periodieken. Maar het zijn wel van die hockeymoedertypes, die met een groot blond kapsel en een zorgzame glimlach om de lippen de meest abjecte meningen verkondigen.