Lang leve de lol

Doventaal is beeldtaal en dus is een naam een plaatje. In doventaal laat iemand zich door een teken kennen. Toen premier Zapatero bij een doveninstituut op bezoek was kreeg hij voor het oog van de natie, d.w.z. de meegereisde tv-camera’s, een geknakte wijsvinger boven het oog als teken aangemeten. Hij heeft nogal opvallende wenkbrauwen, een soort van accents circonflexes, vandaar. Al snel was uit deze mediagebeurtenis een beeldcampagne geboren. Als je Zapatero in de aankomende verkiezingen steunt, vouw je je vinger boven je oog, eventueel vergezeld van de woorden: estoy con Zapatero. Zijn Arbeiderspartij gaat de verkiezingen in met een boodschap van optimisme. Ondanks het chagrijn dat de Volkspartij over het land uitstort is het de afgelopen vier jaar eigenlijk heel goed gegaan met Spanje, luidt de boodschap. De economie is fors gegroeid en veel Spanjaarden hebben tijdelijke contracten in een vast dienstverband veranderd zien worden. De gemiddelde werkgever gruwt van dat laatste, maar voor een sociaaldemocratische partij is het een overwinning. Een beetje optimisme kan daarom geen kwaad. Een toevallige coalitie van muzikanten en kunstenaars – door oppositieleider Rajoy omschreven als een stel nietsnutten die met oneigenlijke middelen hun bevoorrechte positie verdedigen – heeft een strijdlied opgenomen: defender la alegría, verdedig de vrolijkheid. De steunbetuigers noemen zich het Plataforma de Apoyo a Zapatero, PAZ, oftewel vrede. Men keert zich tegen het zwakzinnige optreden van de Volkspartij en tegen de vernederende en stompzinnige theocratie die de bisschoppelijke synode het land wil opdringen. Deze laatste had weer eens een stemadvies aan de gelovigen doen uitgaan. Kies voor een partij die alle vernieuwingen van de afgelopen dertig jaar terug wil draaien, luidde de waarschuwing. Daarvan is er maar een in dit land.