Humorfilm

De avonturen van Paling & Ko van F. Ibañez, verkocht met op het omslag de aanbeveling humorstrip, waren lang geleden mijn eerste kennismaking met de Spaanse strip. Mortadelo y Filemón beleven al vijftig jaar steeds dezelfde volstrekt onbegrijpelijke avonturen. In een jaren zestigwereld vol dociele burgers worden ze veertig bladzijden lang door allerlei boeventuig in elkaar geslagen, waarna vlak voor tijd de wonderbaarlijke ontknoping volgt. Deze week kwam de tweede speelfilm van het dappere speurdersduo uit. Die wilden we zien. Als twee vaders en hun zonen togen wij op zondagmiddag naar Gran Via 2, zo’n vreselijk megacomplex waar consumeren tot liturgie van de heilige bevrediging is verheven. Bij binnenkomst koopt iedereen een werkelijk bizar grote emmer popcorn en daarna is het twee uur lang kauwen, smakken en boeren geblazen. Na afloop ligt de vloer bezaaid met weggesmeten en stukgetrapte pofsels. Het spul is nog goedkoop ook. Wat kan in vredesnaam van dit ritueel de bedoeling zijn? Moet de ondergang van het moederschip Aarde dan werkelijk uit alle macht versneld naderbij worden gebracht? Onze helden intussen deden hun best de aarde van een vreselijke droogte te redden. Dat ging ze niet best af. Zoals meestal in dit land moest er een vrouw aan te pas komen om de zaken krachtdadig ter hand te nemen. De mannen deden weinig anders dan kibbelen en stuntelen. Voor de goede orde: Mortadelo is de vermommingenkoning die in het Nederlands Ko heet. Zijn in slecht zittende rode broek met wit overhemd gestoken baas heet Filemón. Toen de vertaler op het briljante idee kwam van Mortadelo Paling te maken – het klinkt allebei naar worst – wisselde hij ten behoeve van het metrum de namen om. Ook dat is humor.