Kleurspoeling

De gratis krant 20 minuten, voor veel slecht geïnformeerde burgers een belangrijke bron van berichten, publiceert een reeks vraaggesprekken met de hoofdrolspelers in de parlementsverkiezingen. Gisteren was oppositieleider Mariano Rajoy aan de beurt. Kop boven het artikel: Zapatero is niet erg betrouwbaar. Zo luidde ook de teaser op de voorpagina en inderdaad doet hij ergens in het interview deze uitspraak. De verslaggever vraagt vervolgens niet om deze bewering te duiden. Hier wordt wat je toch als een zware beschuldiging kunt opvatten als een algemeen aanvaard feit gepresenteerd. In de rest van het artikel werpt Rajoy zich op als de nieuwe kampioen van de armen en rechtelozen, een verrassende opstelling van zowel de man zelf als zijn partij. Opnieuw wordt niet gevraagd waar deze ideologische ommezwaai vandaan komt en hoe een en ander gefinancierd gaat worden. Het verkiezingsprogramma van de Volkspartij is een reeks willekeurige bloften, overgoten met een sausje buitenlanderangst. Dat gaat er altijd in, zal men gedacht hebben, en de krant die zo weinig ruimte in haar kolommen heeft typt het braaf over. Overigens gaat het aan gene zijde van de middenstreep niet anders. Ook de Arbeiderspartij doet graag toezeggingen die al op het moment van uitspreken door de veranderende economische werkelijkheid worden gelogenstraft. Ondertussen wordt het beloofde tv-debat telkens uitgesteld, omdat de heren het niet eens kunnen worden over het kanaal dat hun confrontatie mag uitzenden. Dus blijft de keus voor veel slecht geïnformeerde mensen beperkt tot een imaginair karakterologische: wordt het de gelijkhebberige en soms wat driftige Zapatero die voor zijn rust uit vissen gaat, of kiest men de schijnbaar ontzettend gewone voetbalkijker Rajoy die zijn haar en zijn partij zo’n kekke kleurspoeling geeft?