Aan de lijn

Hoeveel cocaïne snuiven de Barcelonezen? Vrij veel, volgens de kenners. Spanje is een van de aanvoerhavens van de witte sloper. Het wordt tegenwoordig vooral in diepgevroren vruchtensappen aangetroffen. Een importmethode die vorig jaar even in het nieuws was, bestond uit het rechtsstreeks per buitengewoon grote speedboat van Curaçao naar Galicië razen. Bij vijftig per uur ben je er in vier dagen. Zoiets gaat natuurlijk maar een paar keer goed. Om de omvang van het ons omsingelende gevaar te duiden deelt de politie graag het aantal onderschepte kilo’s door de pakkans, maar dat is een nogal willekeurige methode. Je kunt het ook gewoon vragen aan de mensen, al zal niet iedere gebruiker geneigd zijn een eerlijk antwoord te geven. Cocaïne is typisch zo’n drug waarvan je achteraf meer hebt genomen dan je de hele avond liep te denken. Gelukkig is er altijd nog de zeik. Onderzoeker Damià Barceló nam monsters af bij de afvalwaterverwerking in El Prat. Daar komt de urine van 1,3 miljoen mensen uit de zuidelijke agglomeratie voorbij. Wat je snuift pis je, na er een poosje goed gek van te zijn geweest, ook weer uit en zo kon Barceló weten dat er dagelijks twee kilo coke door het toilet wordt gespoeld, in het weekend vier kilo. Als er tien lijntjes uit een gram gaan, zijn dat 40.000 snuifjes. Geëxtrapoleerd naar de hele stad zijn dat honderdduizend porties op zaterdagavond. Trek er de vaste gebruikers vanaf – die doordeweekse twee kilo – en je houdt nog altijd een respectabel aantal mensen over dat graag de neus ophaalt voor een avondje uitgaan. Verhoudingsgewijs tweemaal zoveel als in Valencia, waar Barceló eerder zijn onderzoek deed. Stelletje losers.