Zigeuners

Señor Perfecto heeft een operatie ondergaan. Hij ligt een paar dagen bij te komen op de gesloten afdeling en mag maar twee keer per dag op vaste uren bezoek ontvangen. Beneden in de hal wacht Sra. Perfecto vol ongeduld op dat moment. Om niet alleen te zijn heeft ze haar kinderen bij zich. Haar dochters smeren broodjes en haar zoons en schoonzoons roken een sigaretje onder de overkapping. De kleinkinderen klimmen op het kunstwerk in het grasveld of pulken met hun vinger in het gat in de zitting van de bank die in de hal staat. De twee allerkleinsten krijgen van hun zwangere moeders de borst. ’s Avonds druipen de kleinkinderen en de schoonzoons af. Sra. Perfecto blijft met haar zoons en nog wat getrouwen achter in de hal. Ze maken het zich gemakkelijk op de banken en op de vloer. Vroeg in de ochtend druppelen de overige familieleden weer binnen. Na twee dagen begint het te stinken in de hal. Andere bezoekers mopperen onderling over het asociale zootje. Hardop klagen durven ze niet. Het personeel durft evenmin wat te zeggen. Voor je het weet krijg je de hele familie over je heen. Ten slotte gaat de hoofdzuster van de afdeling naar señor Perfecto toe en brengt hem in zorgvuldig gekozen woorden de kwestie van zijn echtgenote onder de aandacht. Die arme vrouw, probeert de zuster, die is ook de jongste niet meer. Moet zij op haar leeftijd in een stoel slapen! Zou het niet beter zijn als u haar lekker thuis in haar eigen bed liet slapen? Señor Perfecto kijkt de zuster aan of ze niet goed bij haar hoofd is. O nee hoor, zegt hij dan, mijn vrouw is het liefst heel dicht bij mij.