Volksvertegenwoordiging

Het Catalaanse voetbalelftal, een handvol Barçaspelers aangevuld met voetballers van Espanyol en Gimnàstic de Tarragona, wilde een oefenwedstrijd spelen tegen de Verenigde Staten. Dat leek de Spaanse voetbalbond geen goed idee. Een heuse interland, daarmee zou onnodig het beeld worden geschapen dat Catalunya op koers ligt naar de onafhankelijkheid. Het verweer dat het maar om een potje voetbal ging en dat het de Amerikanen leuk leek om in het milde Catalaanse klimaat de strijd aan te binden met een redelijk sterk gelegenheidselftal, vond geen gehoor. De bond weigerde toestemming te geven. Dus sprongen de linkse republikeinen en gedeeld perspectief, twee in het landelijke parlement vertegenwoordigde Catalaanse partijen, enthousiast in de bres. Tezamen dienden zij in het congres een voorstel in om regionale selecties in internationale sportcompetities te laten uitkomen. Met de kreet: dit is de kleur die ons vervoert! werd het donkerblauwe hemd van Catalunya getoond. De Baskische nationalisten vielen hen bij met het hooghouden van hun groene tenue. En ergens achterin werd het witte hemd van Galicië gehesen. Toen stond een parlementariër van de volkspartij op met tussen duim en wijsvinger, als ging het om een wasmiddelenreclame, het shirt van het Spaanse voetbaleftal. En dit is de kleur die ons allen vertegenwoordigt, deelde hij mee. Hij sloeg de spijker op zijn kop, want dat is nou net het verschil. Spanje vertegenwoordigt de mensen, de regio brengt ze in vervoering. In Madrid blijven ze het daar moeilijk mee hebben.