De Maradona

Om de wildgroei aan levende standbeelden op de Ramblas te beteugelen, besloot de gemeente afgelopen winter een kwaliteitstoets in te voeren. Wie in het nieuwe seizoen een plaatsje hoopte te bemachtigen moest eerst voor een commissie van cultureel hoogbegaafde wijzen verschijnen. Het strenge oordeel van de jury of misschien wel de afkeer van elke vorm van bemoeienis die veel van deze vrijbuiters kenmerkt, zorgde ervoor dat de Ramblas dit voorjaar halfleeg waren. Inmiddels zijn de open plekken alweer door nieuwe gelukszoekers ingenomen en kan worden vastgesteld dat het niveau van de kunstwerken, voorzover relevant, er niet op vooruit is gegaan. Het overheidsingrijpen heeft tot verandering geleid, niet tot verbetering. Wie zich nergens wat van aantrekt, toestemming of niet, is de Maradona van de Ramblas. Hij vertoont zijn kunstje al sinds zijn naamgenoot als jong knaapje furore maakte in Nou Camp en het fenomeen levend standbeeld bij gebrek aan toeristen nog niet bestond. De Maradona is allesbehalve een standbeeld. Gekleed in een versleten Barçatenue en geschminkt met het vuil van de straat houdt hij een balletje hoog. Staand, zittend, liggend, dansend, om geld vragend, de Maradona houdt een balletje hoog. Al een kwart eeuw lang. Als hij weer eens is weggejaagd, duikt hij ergens anders op om dan langzaam richting Ramblas op te schuiven. Daar helpt geen regelzucht aan.