Spookstation

We wonen hier met een hoop mensen op een klein lapje grond tussen zee en bergen ingeklemd. Ook al rijdt de metro elke twee à drie minuten, hij is eigenlijk altijd vol. Vier keer per week neem ik de blauwe lijn (lijn 5) die in de lengterichting van de stad loopt. Ik stap in bij Sants Estació en een zitplaats is dan gewoonlijk niet meer te krijgen. Bij Diagonal wordt het echt druk. Het is dringen geblazen bij het in- en uitstappen en wie nergens een handgreep kan vinden, grijpt zich aan zijn buurman vast. Twee haltes verder, bij Sagrada Familia, drommen de toeristen in grote aantallen naar buiten. De achterblijvers kijken vol verwachting in het rond: is er een stoeltje vrij? Dat is meestal nog niet het geval. We duiken opnieuw de duistere tunnel in en dan gloort in de bocht het licht van het volgende perron. Hé, denken de passagiers, ik wist niet dat hier een station was? Dat is er ook niet, hier is in de tunnelwand een nis aangebracht. Langzaam rijdt de metro langs een vijftig meter lange muurreclame. Dat we afremmen, om de boodschap in alle rust in ons op te nemen, dat ergert de mensen nog het meeste. Maar inmiddels zit dat spookstation er alweer een half jaar en is de reclame een keer of vijf vervangen. Niemand kijkt er nog naar.