Groene golf

Zoals op warme septembermiddagen de Sarphatistraat de mooiste straat van Amsterdam kan zijn, zo bezit ook Carrer d’Aragò een vreemdsoortige aantrekkingskracht. Wanneer ik met de auto in de stad terugkeer, rij ik graag via Aragò naar huis. Vanaf de snelweg de Meridiana op en dan bij Clot rechtsaf. Vijf of zes rijen breed surfen we op de groene golf naar Avinguda de Roma. Eerst zijn de huizen aan weerszijden nogal buurtachtig. Gewone huizen waar mensen wonen. Voorbij Diagonal neemt het aantal kantoren en modernistapaleisjes snel toe tot aan het hoogtepunt op de kruising met Passeig de Gràcia, waarna heel geleidelijk het verval inzet en bij Roma een andere grandeur opdoemt, die van de voor deze stad wezensvreemde grote flatgebouwen. Maar het is niet die overgang in bouwstijlen die van de rit door Aragò zo’n plezierige ervaring maakt. Zou het de breedte van het wegdek zijn? Zes auto’s dik, dat heeft iets majestueus. Ook op de overstekende voetganger komt de straat wijds over, zeker wanneer het groene ventje begint te knipperen en je nog 2,7 seconde hebt om de veilige overkant te halen. Gek genoeg blijft er op een foto van dat gevoel weinig over. Gewoon een straat waar ten koste van het trottoir een extra rijbaantje is gewonnen. Niks bijzonders eigenlijk, zoals de Sarphatistraat bij het verkeerde weer zijn glans verliest. Wat er dan wel zo fijn is, zo geruststellend, aan dat ritje door Aragò? Ik denk toch dat het die groene golf is. Met een continu gangetje van vijftig plus rij je in een keer door de stad; een lekker filmische ervaring waar geen reclame tegen op kan.