Kwestie

Ik liep door Amsterdam. Het was er heerlijk weer. De zon scheen, het woei nauwelijks en iedereen was gelukkig in zijn eigen wijk. Waar de wijken in elkaar overgingen, streek de zoele lucht de ruwe kantjes van het samenleven glad. Van de krant begreep ik niet veel. Er stonden zoveel columns in de krant, dat er bijna geen ruimte overbleef voor eerstehandsnieuws. De een schreef welke columns hij las en de ander vroeg zich af waarom er toch zoveel columns waren. Het was allemaal nogal clubbladderig. En dan was er nog de Kwestie, zoals de krant dramatisch schreef. Nederland schijnt een heel erg buitenlanderprobleem te hebben. Men is met zijn allen zo enorm rechts geworden, dat de buitenlander voor zijn eigen bestwil maar beter weer weg kan gaan, daar kwam het zo’n beetje op neer. Zo ver is het al gekomen, dat alleen de gekwetste indo (destijds geruisloos ingeburgerd) serieus wordt genomen. Alle andere politici zijn hypocriete lafaards die niet durven zeggen waar het op staat. Maar dat verandert wel als straks de gekwetste indo de verkiezingen wint en iedereen in zijn kabinet wil. Ik was verbaasd. Ik wist niet dat de toestand zo ernstig was. Ik zag er op straat ook weinig van terug. Het leek wel of ik in de verkeerde stad was. Of de verkeerde krant las. Een krant vol meningen.