De ondergrondse reiziger

Om diverse redenen moest ik na mijn verhuizing naar Barcelona nog vaak in Amsterdam zijn. Daardoor bleef Amsterdam-West aanvankelijk mijn thuis, de plek waar ik magnetisch aan Moeder Aarde zat geklonken. Barcelona was een schuilplek waar ik tot rust moest komen alvorens een nieuw leven te kunnen beginnen. Na verloop van maanden kreeg het heilzame mediterrane leefklimaat vat op me en begon mijn zwaartepunt in zuidelijke richting op te schuiven. Zoals dat met aardse fenomenen gaat, was het een even traag als gestaag proces. Er was dus een tijd dat ik nergens thuis was en mijn natuurlijke bestemming nog het dichtst benaderde wanneer ik hoog in de lucht hing aan boord van een airbus, met een lekker moppie gitaarmuziek in mijn oordopjes. Inmiddels ben ik alweer enige tijd veilig geland in Barcelona en is dit de plek waar de wereld om mij heen draait. Overigens is mijn binnenstedelijk middelpunt evenmin constant. Mijn werk brengt me steeds vaker naar de andere kant van de stad. Viermaal per week moet ik in Vilapicina zijn, halte Maragall van lijn 5. Het zwaartepunt van mijn bestaan is een metroritje aan het worden, het best te genieten met in de oordopjes een ontspannen beat die de harteklop van de stad benadert. Ik ga ondergronds.