Muzak

Eén van de grootste ondergrondse ergernissen vormen de mensen die je niet uit de metro laten stappen wanneer je daar behoefte aan hebt. Ze zijn er in twee soorten: zij die op het perron pal voor de openschuivende deur staan zodat jij er niet langs kunt; en zij die menen dat het logistiek handiger is om eerst in te stappen. Vaak gaat het hier om toeristen die geloven dat de deuren na de waarschuwingsbel meteen dichtslaan (wat niet zo is.) Sommige stadgenoten kunnen er ook wat van. Zeker geen vaste gebruiker, zie je de andere passagiers denken terwijl ze dapper hun ergernis wegslikken. Wegslikken, zo hoort dat hier. Niet schelden, niet boos kijken, hooguit een theatraal zuchtje slaken. Het is een kunst op zich. Laatst stapte een jongen in met in zijn hand een rood plastic zakje. Uit dat zakje klonk harde, lelijke muziek. Afschuwelijke muziek, van die vreselijke, vrouwonterende Zuidamerikaanse reggaeton, en dan in zijn soort nog slecht gemaakt ook. Geen van de reizigers vertrok een spier. Iedereen keek strak voor zich uit, misschien net iets strakker dan daarvoor. Pas toen de jongen heel veel haltes verder uitstapte, was de opluchting voelbaar. Weer een aanval op de goede smaak afgeslagen, leek de heersende mening.