Torre Pisa

Behalve van die ranke circusachtige zuiltjes bouwen de castellers ook stevige torens die een duizelingwekkende hoogte bereiken. Bovenop het onderste fundament wordt een tweede laag van zo’n twintig potige types gezet. Daarop beginnen ze dan transen te bouwen. Iedere trans bestaat uit een kringetje van drie personen die elkaar bij de schouders grijpen. Soms klimmen er wel vier van die lagen op elkaar. Dat klimmen vereist handigheid, want je moet de zaak niet uit balans brengen met een verkeerde beweging. Op de bovenste trans komen meestal twee jongemeiden te staan en daar op het kind, dat meer dan tien meter boven de grond de rol van torenspits vervult. Sinds kort dragen de spitsjes een soort van paardrijcap, want de toren wil ondanks alle goede bedoelingen wel eens scheef zakken en dan stort de boel in. Daarbij zijn al gebroken nekjes en gebarsten schedels te betreuren geweest. Helmen, dus. Of zoals zoonlief van een afstandje opmerkte: groot haar. Die kijkt teveel jaren 80-series op tv. De optredens maken deel uit van een competitie. Ieder dorp of stadswijk in Catalunya heeft zijn eigen castellersvereniging, elk met zijn eigen kleuren. Het is prachtig om te zien met hoeveel acrobatisch gemak die torens worden gebouwd en afgebroken. De castellers nemen hun hobby zeer ernstig. Catalaan zijn is geen sinecure, dat wordt mij elke dag een beetje duidelijker. Ik ben slechts een toeschouwer, een immigrant, en dat wou ik voorlopig blijven.