Diada

Vandaag is het elf september, de dag waarop lang geleden, in 1714 om precies te zijn, met de val van Barcelona een eind kwam aan de Spaanse successieoorlog. Catalunya werd zwaar gestraft voor haar verzet tegen een Bourbon als opvolger van de laatste kinderloze Habsburger. Al haar rechten werden haar afgenomen en aan weerszijden van Barcelona werd een fort gebouwd om de stad wanneer dat zo uitkwam te kunnen bombarderen. Die nederlaag wordt hier groots gevierd. La Diada is de dag waarop de Catalanen gedenken dat Madrid, met de haar typerende kortzichtige arrogantie, hun grootsheid knecht. In plaats van dankbaar te profiteren van onze werklust en handelsgeest worden wij voortdurend gekleineerd, dat is zo’n beetje de gedachtengang. Dit jaar is er extra reden tot feest, want de spanningen zijn deze zomer behoorlijk opgelopen. De dagelijkse vertragingen op het spoor en de grote stroomstoring van juli hebben aan het licht gebracht dat er de afgelopen decennia consequent te weinig in de infrastructuur van de snel groeiende agglomeratie Barcelona is geïnvesteerd. Je zou daarvoor een logische verklaring kunnen zoeken – wet van de remmende voorsprong bijvoorbeeld – maar daarmee appelleer je niet aan het geloof een kleine nederzetting te zijn die moedig weerstand biedt. Eén voordeel heeft la Diada wel: we worden niet lastiggevallen met die andere herdenking die vandaag over de hele wereld de journaalbeelden vult.