Lekker ramblassen

De film En un momento dado van Ramon Gieling was van de week op televisie. Op een gegeven moment slenteren Johan en Danny innig gearmd over de Ramblas. Dat kan nou niet meer, hè? merkte mijn geliefde spijtig op. Ze bedoelde niet dat iemand van vergelijkbare statuur, zeg Ronaldinho, door handtekeningenjagers onder de voet zou worden gelopen. Haar klacht was dat de Ramblas niet meer van ons zijn. De toeristen hebben onze wandelpromenade ingepikt. Hoe kun je nog van een mooie avond genieten met die roodverbrande halfnaakte schreeuwlelijken om je heen? En de prijzen op de terrassen lijken speciaal bedacht om de lokale bevolking weg te jagen. Omdat het flaneren nou eenmaal in de genen zit verankerd, gaan de Barcelonezen in eigen wijk uit wandelen. Sommige hebben een passend plein, in de onze biedt de overkapping van de verdiepte ringweg uitkomst. In de oude hoerenbuurt Raval hebben ze zelfs een reeks huizenblokken gesloopt om een langgerekt wandelplein te creëren. Maar ook daar zijn de toeristen al bijna in de meerderheid. Het is te hopen dat ze die schijnbaar zo innig omarmde gewoonte niet bij thuiskomst weer vergeten zijn, want dan is heel dat midweekimperialisme voor niks geweest. Dus jas aan, paraplu omhoog en fijn de buurman groeten. (Mooiste scène uit de film: de Cruyffjes stappen in hun Citroën SM en verdomd, het ding rijdt!)