Polonia

De normale gang van zaken is geheel hersteld met de terugkeer van het satirische tv-programma Polonia, zo geheten omdat de Catalanen door Madrid soms Polacos (Polen) worden genoemd. De oorsprong van deze benaming is niet geheel duidelijk, maar vriendelijk is het in elk geval niet bedoeld. Het is erg Catalaans om het scheldwoord als geuzennaam te adopteren en er vervolgens allerlei grappen omheen te bouwen. Hoewel de helft van al dat rad gesproken Catalaans mij ontgaat, leert Polonia mij meer over de politieke verhoudingen dan de kranten. Volgens het ook in Nederland bekende recept: doe nauwkeurig mimiek en stembuigingen na, dan hoef je verder niet op je voorbeeld te lijken – spelen de acteurs met veel genoegen de kleingeestige eigenwaan van hun personages uit. Dat heeft tot gevolg dat na twee seizoenen sommige politici zijn verdwenen achter het geëxalteerde karakter van hun spiegelbeeld. De voormalige burgemeester en president van de deelstaatregering Pasqual Maragall, die na zijn terugtreden graag als boven de partijen staande grand old man in de politieke pappot roert, is beroemd geworden om een stopwoordje dat hij zelf nooit in de mond neemt, maar dat zijn acteur heeft bedacht om zijn personage “af” te maken. En het spraakgebrek van de inmiddels tot ver over de landsgrenzen bekende kok Ferran Adrià is synoniem geworden met zijn onnavolgbare goochelarij in de keuken. Wij zitten op donderdagavond vol voorpret op de bank. Groeten uit Polen.