Zelfbeeld

Amnesty International klaagt dat Spanje de ogen sluit voor racisme. Er zijn geen openbare gegevens beschikbaar over het aantal gevallen van racistisch geweld, dat Amnesty op 4.000 per jaar houdt. Er wonen ongeveer 4 miljoen buitenlanders in Spanje. Die krijgen dus gemiddeld eens in de twee à drie jaar met een of andere vorm van racistisch geïnspireerde agressie te maken. De Spanjaarden zijn zich hier in overgrote meerderheid niet van bewust. De meeste burgers hebben niet eens in de gaten dat ze in hun houding en denken onderscheid maken tussen mensen. Ze geloven in onschuld langs al die nieuwelingen heen te leven. Slechts 0,7% van de bevolking denkt dat racisme in Spanje een probleem is. Ondertussen is het aantal personen dat zegt negatief tegenover buitenlanders te staan in zeven jaar tijd gegroeid van 8 naar 32% van de bevolking. De aandacht hier gaat uit naar de violencia de género, geweld tegen vrouwen, die door alle tv-journaals wordt bijgehouden. We zitten momenteel op twee doden per week. Daartoe worden ook de gevallen gerekend die in Nederland discreet onder de noemer familiedrama zouden worden geschaard: man doodt zijn ex en schiet daarna zichzelf door de kop. Zo heeft ieder land zijn eigen blinde vlek, of liever gezegd vlekken, want overdreven aandacht leidt tot even onheuse conclusies als te weinig. Er wordt hier meer gediscrimineerd dan we niet willen weten, maar het machismo is een minder ernstig probleem dan de journaals ons doen geloven. De Spaanse man is een xenofobe softie die ’s ochtends in de scheerspiegel een migrantenhuggende macho ziet.