Lege bussen

Het is weer eens busstaking. Al de hele winter is er een lauwe staking gaande die zo nu en dan opflakkert. Soms is er een dag in de week staking, soms geen enkele dag. Vanochtend is een werkonderbreking voor onbepaalde duur begonnen, de tweede sinds december. Het loopt een beetje zoals het hier regent: als je erop rekent gaat het niet door en als je nergens op verdacht bent valt er bij het verlaten van de metro een bui op je kop. De reden voor de permanente stakingsdreiging is een slepend arbeidsconflict. De chauffeurs wilden graag twee achtereenvolgende dagen vrij, zoals in de meeste bedrijfstakken gebruikelijk is. Daartoe lijkt de directie van het grootstedelijk vervoerbedrijf inmiddels bereid, maar de vakbonden hebben meer noten op hun zang, zoals salarisverhoging en doorbetaalde pauzes. Burgemeester Jordi Hereu, die niet bekend staat om zijn krachtdadig optreden, heeft de stakers in overweging gegeven dat van de kosten van hun niet onredelijke eisen ook de service verbeterd kan worden. Ach ja, de service. De stakingen zijn na overleg tussen alle betrokken partijen bepaald op een halve dienstregeling in de spits en daarbuiten zo nu en dan of helemaal geen bus. Het conflict leidt inmiddels tot onrust onder de chauffeurs. Sommigen hebben er genoeg van en willen blijven rijden. Anderen gaan dan de stempelautomaten van hun bussen onklaar maken. Zo althans legt de directie de sabotage uit. De reizigers leren ermee leven. Die nemen de metro of de auto. De bussen ondertussen worden steeds leger. Kan de ondergrondse reiziger lekker zijn benen strekken.