Vrede

Het was Disneydag op de school van zoonlief. In een schoolpleinbreed muzikaal spektakel kregen we het ridicule wereldbeeld van de wensfabriek met de Spaanse wortels gepresenteerd. Kort gezegd bleek de wereldgeschiedenis een feest van vrede en verdraagzaamheid te zijn geweest. Op alle continenten dansten kinderen in van kleurige vuilniszakken gemaakte pakjes op Amerikaanse muziek. Er waren ridders, ruimtevaarders, muzelmannen, regendruppels, donderwolken, vissen, sterren, mickeys en leeuwinnen. In Amerika gingen de indianen op gemoedelijke wijze de strijd aan met een contingent Romeinse soldaten, begeleid door muziek uit de tekenfilm Pocahontas. Zoonliefs klas leverde de indigenos. Een van zijn exen mocht Pocahontas zijn. Ze genoot van haar hoofdrol en van haar indiaan zijn, dat goed paste bij haar voor de gelegenheid gestraighte lange donkere krullen. De kinderen hadden in het algemeen weinig moeite met het schouwspel. Ook de muziekjuf, die het allemaal zo bedacht en geregeld had, vermaakte zich uitstekend. De pijn lag overduidelijk bij de ouders. Die hadden moeten dulden dat hun kroost wekenlang op youtube naar Disneyliedjes luisterde en die werden geacht te applaudisseren wanneer uit de luidsprekers teksten klonken als: have no limitations, that’s what it’s all about. Het hoort erbij, dachten we maar. We zullen blij zijn dat er op school aan muzikale vorming wordt gedaan en we hopen dat de schade niet blijvend is en dat onze kinderen later nog eens met geamuseerd afgrijzen aan dit hoogtepunt uit hun schooltijd terugdenken.