Evenwichtstoestand

Wanneer ik met de auto in Nederland ben geweest, rij ik graag over de routes nationales naar huis terug. Het liefst ga ik bij La Jonquera de grens over. Daar begint de N-II, de oude hoofdweg die vanaf hier gezien na zo’n 750 km eindigt op Puerta del Sol in het hart van Madrid. De eerste honderd kilometer zitten er veel vrouwen op stoeltjes langs de weg. Ze roken of werken hun oogschaduw bij en lachen je, als je ze aankijkt, uitnodigend toe. Ze zijn daar neergezet door meestal Roemeense mannen die van dreigen en slaan een broodwinning hebben weten te maken. Maar de lol van de rit hem in het landschap. Voorbij de grens maken de dorre zuid-Franse vlakten plaats voor een steeds weer verrassend weelderige omgeving. Groene bossen, klaterende beekjes, sappige weiden, vette koeien en tevreden boeren: je vindt het in de provincie Girona. Dankzij de nabijheid van de Pyreneeën, die voor regen en bevloeiing zorgen, groeit en bloeit het hier dat het een aard heeft. Geen wonder dat de Grieken er 2.400 jaar geleden al aan land gingen. Na hen volgden vele anderen, laatstelijk Europese toeristen die zich aan de woeste kust vermeien met sangría en spit aan ’t kip. Die honderd kilometer over de N-II voelen als een terugkeer in de tuin van Eden. Zo mooi, zo groen en zo warm, het is moeilijk je een geschikter omgeving voor het menselijk lichaam in te denken. Hier hoef je niets anders te doen dan gedachten koesteren, schitterende of wrede of onbeduidende gedachten, dat maakt niks uit. Het is jammer dat de Gironezen van die nijvere geldverdieners zijn, anders zou je je hier werkelijk in het paradijs wanen. Nu overheerst een hypothetisch gevoel. Daarvan profiteert dan weer Barcelona, de grote vuile stinkstad die dankzij het noest bewerkte ommeland recht van bestaan heeft. Zo is er altijd wel evenwicht te vinden.