Cartoon characters

In het beursgebouw aan Plaça d’Espanya werd afgelopen weekend de jaarlijkse stripbeurs gehouden. Daar wilde zoonlief naartoe. Een carnavalsoptocht van meer en minder bekende striphelden zwierf door het publiek dat in meerderheid met behulp van make-up, een pruik of een rekwisiet zijn favoriete tweedimensionale persoonlijkheid had aangenomen. Genoeg te zien om wat te mijmeren te hebben, als vader en ondergrondse reiziger zijnde. Moderne strips gaan over emoties. De monsters die vaak met grof geweld en rondspattend bloed bevochten worden, zijn de eigen angsten en bij de opvoeding meegekregen taboes. Het kwaad is uiteindelijk altijd het kwaad van binnen. Vandaar waarschijnlijk dat er vrij veel gothics op zo’n middag afkomen. Het fysiek vormgeven van de postpuberale vrijheidsstrijd is ook in die kringen populair. De reiziger zocht zijn heil bij de humorstrips. De Belgische klassieken en wat er vroeger via Brussel uit Parijs naar Nederland kwam waren dun gezaaid. Humor is hier wat er al negentig jaar uit Barcelona komt. Het in 1917 begonnen tijdschrift TBO (klinkt als te veo = ik zie je?) had jarenlang zo’n impact op de Spaanse stripwereld, dat tebeos de officieuze en meest gebruikelijke aanduiding voor strips was. Spaanse striphumor is een mix van slapstick en maatschappijkritiek. Het mengsel van lachen en avontuur dat striplezen in mijn jeugd tot een voorname tijdpassering maakte mis ik hier. Zoonlief lijkt daar niet mee te zitten. Die verkiest Mortadelo y Filemón boven Asterix. De strijd tegen de jefe bevalt hem blijkbaar beter dan de worsteling met het monster van de staat. [Op de tekening: minister Carme Chacon volgens de Italiaanse blotevrouwentekenaar Manara, gepubliceerd op de voorkant van de krant El Periodico]