Niet eerlijk

De wateroorlog, zoals de verdeling van het schaarse goed al wordt genoemd, leidt tot heftige parlementaire debatten en de nodige selectieve verontwaardiging. De voorzienbare oplossing waarop Catalunya en de regering in Madrid zijn uitgekomen is een pijpleiding vanaf de monding van de Ebro over de middenberm van de snelweg AP7 naar Barcelona. Het water wordt betrokken van de bevloeiingsgerechtigden in de Ebrodelta, vaak rijstboeren, die hun overtollige water vrijwillig aan ons verkopen. In de praktijk moeten ze natuurlijk niet wagen om nee te zeggen. Omdat het een noodoplossing betreft, pas aan te wenden wanneer de laatste druppel uit de waterbekkens rond Barcelona is verdampt, is volgens de regering van een linguistisch zo gevreesde trasvase (zie Ondertussen van 30 maart) geen sprake. Zo krijgt de om zijn taalacrobatiek verguisde regionale milieuminister Baltasar alsnog een beetje gelijk. De rest van het land is om uiteenlopende redenen tegen de waterlevering, met enige goedwil te scharen onder de noemer het is niet eerlijk. Als Barcelona water uit de Ebro mag hebben, dan mogen wij dat ook, betoogt president Camps van Valencia en de Volkspartij. Zijn partijgenoot en collega van Murcia Valcárcel valt hem volmondig bij. Dat hier op dit moment 5 miljoen mensen door een acuut drinkwatertekort worden bedreigd, lijkt in de discussie geen rol te spelen. Dat die 5 miljoen anderhalf keer zoveel geld aan de staat afdragen als ze terugkrijgen en dat de rest van Spanje er dus alle belang bij heeft om ze in leven te laten, is evenmin een argument. Niet eerlijk, luidt de overweging. Als schooljongens die nog geloven dat het leven eerlijk hoort te zijn, dreigen Camps & Co het Hof van Constitutie in te schakelen om de noodoplossing op te schorten. Ondertussen neemt het aantal tv-reclames voor flessenwater snel toe. En o wonder, het heeft gisteren stevig geregend. Kort, maar toch.