Dode lucht

Op een zondagmorgen stapte de ondergrondse reiziger vroeg uit het bed in de verbouwde boerderij waar hij met zijn geliefde een weekendje logeerde. Hij wilde de omgeving verkennen en dat gaat het best wanneer de zon net boven de horizon begint te klimmen. Het is op dat uur lekker stil op straat. Je ontmoet geen argwaan en bent zogezegd alleen met de natuur. Nadat hij het elektronisch bediende toegangshek naar de verbouwde boerderij was gepasseerd, volgde de ondergrondse reiziger op goed geluk een boerenpad dat heuvel op heuvel af langs bosjes en akkers slingerde. Het was bitter koud in de schaduw van de bomen en lekker fris waar de eerste zonnestralen hem beschenen. Er werd hier volop graan verbouwd, zag de reiziger. De halmen stonden kniehoog maar het was nog te vroeg in het seizoen om korrels te zien hangen. Tussen de landerijen, meestal op een heuveltop, stonden uit ronde keien opgetrokken boerderijen. Van afstand zagen ze er rustiek, om niet te zeggen vervallen, uit. Toch waren ze volop in bedrijf. Dat werd de reiziger duidelijk toen hij benedenwinds zo’n stenen hoeve naderde. Een bekende geur prikkelde zijn neus en speekselklieren, de naar dood ruikende lucht van dicht op elkaar levende varkens. Er wordt veel varken gegeten in de binnenlanden van Catalunya. Vooral in worsten zijn ze hier goed, kruidige, gedroogde worsten als fet en butifarra waaraan je het dier goed kunt ruiken. Een feest is niet compleet zonder worst. Je kunt ze bakken of rauw eten. Wie niet tegen de werkelijkheid van het boerenland bestand is, kan zijn toevlucht nemen tot idyllisch ogende luchtfoto’s. Met Google Earth kom je tot op honderd meter boven de aarde, gegarandeerd geurvrij.