Machteloos

In de metro maak je wat mee, probeert een aanplakbiljet op het perron van een utiliteitsritje een spannend avontuur te maken. Waarom mag de metro niet gewoon saai, lelijk en goedkoop zijn? Het is toch een vervoermiddel? Overigens is het waar dat er van alles te beleven valt ondergronds, vooral als je een zwijgende toeschouwer bent. Van de week stapte bij Verdaguer een moeder met twee kinderen in, een jongen van de brugklasleeftijd en een klein meisje van een jaar of vier. Moeder en zoon gaan naast elkaar zitten, schuin tegenover de ondergrondse reiziger. Het meisje gaat op onderzoek uit. Met haar groezelige wangen en haar priemende oogopslag weet ze de aandacht te trekken van een al wat oudere trut. Dat wil zeggen, het is een bejaarde dame aan wie je nog goed kunt zien dat het vroeger een vreselijke trut moet zijn geweest. Ze draagt een blauw mantelpakje en houdt met twee handen een grote rode handtas op haar schoot vast. Na het meisje een tijdje bezig te hebben gezien met onbevangen zijn, iets wat haar al heel lang niet meer gelukt kan zijn, opent mevrouw haar tas, wenkt het kind en wil haar een muntstuk in handen duwen. Nee, dat hoeft niet, roept moeder. Het kind weifelt. Aannemen mag niet, maar die mevrouw is niet eng en het geld lonkt. Het kan geen kwaad, dringt mevrouw aan. Moeder wil niet, dochter wil wel en uiteindelijk, vooruit, dan moet het maar. Het geldstuk blijkt een munt van twee euro te zijn. Groot is moeders schaamte. Dat haar dochter als een zigeunerkindje uit schooien gaat! De reiziger werpt haar een glimlach toe. Hij heeft het ook allemaal mogen meemaken, wil hij zeggen, met een zoon die voor de duvel niet bang is en in menige compromitterende situatie verzeild is geraakt. Trek je er maar niks van aan. Trek je vooral niks van al die avontuurzoekers rondom je aan. Na enig aarzelen glimlacht ze terug. Het is waar, we staan machteloos.