Uitdeelpraktijken

Bij de ingang van metrohalte Maragall staat een dikkige jongeman op het oog visitekaartjes uit te delen. Het kunnen ook kleine flyertjes zijn. De ondergrondse reiziger kijkt de uitdeler onderzoekend aan. Dat hoort bij zijn rol in deze stad, vindt hij. Als gevolg daarvan krijgt hij zo’n miniatuurdrukwerkje aangeboden. Nee dank je, zegt de reiziger noodgedwongen. Gooi die dingen zelf maar weg, denkt hij erbij, wat heb ik daarmee te maken? Het gelijk van deze gedachte ligt over de traptreden naar beneden verspreid. Daar liggen een stuk of tien van de in opvallend blauw gedrukte kaartjes, door de ontvangers binnen een paar tellen weer weggesmeten. Voorbij de bocht, buiten het zicht van de uitdeler, liggen er zeker vijftig. De meerderheid denkt blijkbaar dat die jongen zich het mislukken van zijn campagne persoonlijk aantrekt. Ze zijn te bescheten om hem zijn waar voor de voeten te werpen, kun je ook zeggen. Er staan vaker zulke figuren boven aan de trap. Ze kunnen er niks aan doen dat ze daar staan, het is hun werk. Heel hun wezen drukt uit dat ze aan het werk zijn. Ze krijgen ervoor betaald om daar te staan. Daarmee is de verantwoordelijkheid voor hun handelen afgekocht, bij wijze van secundaire arbeidsvoorwaarde. Halverwege de trap draait de onaangepaste reiziger zich om en leest op de trede achter zich waarvoor eigenlijk reclame wordt gemaakt. Delta tandartspraktijken. Voor schone tanden en een vieze stoep. Zo verdienen we geld aan elkaar, met milieuvervuiling. Een weg terug is niet in zicht.