Afscheidingsbeweging

Het voorjaar geeft een eerste levensteken af met de komst van de calçots. Calçots zijn lenteuien die net als asperges zoveel mogelijk ondergronds worden gekweekt (in een richeltje aarde) om de stam een witte kleur te geven. Calçots heten zo omdat ze met stapels tegelijk op een vuur van takkenbossen worden geroosterd. Daarbij verbrandt de buitenste schil deerlijk. Dat geeft niet, pel ze af en je houdt een gepofte ui over, heerlijk zacht en zoet van smaak. Omdat niet iedereen over een tuin met sprokkelhout beschikt, worden er rond deze tijd zogeheten calçotadas georganiseerd. Grote gezelschappen scharen zich rond een vreugdevuur waarop de uien intens geurend liggen te branden. Voor de echte moet je in de provincie Tarragona zijn waar naar het schijnt eind negentiende eeuw het uienroosteren per ongeluk is uitgevonden. Calçots worden gegeten met romesco, een saus van fijngehakte tomaten en amandelen. Daarbij drinkt men graag een goed glas wijn of cava. Omdat het vuur toch brandt en omdat je van alleen maar uien zo’n raar gevoel krijgt in de buik worden er na afloop nog wat butifarras in de vlammen gelegd. Calçotadas zijn typisch Catalaans en dus een ideale manier om uiting te geven aan het volkseigen welbehagen. Afgelopen weekend werden er vanwege het mooie weer volop calçotadas georganiseerd. Iedere politieke bijeenkomst had er een en ook veel protestbetogingen (het was een drukke dag) waren rond een vuur geschaard. Onze lokale kraakscene had Plaça de Sants uitgekozen om een uienbrandstapel aan te richten. De hele door haar tegen speculatie verdedigde wijk lag in een weeë wolk gevangen. De gemiddelde voorbijganger wekte niet de indruk de vrijheidsstrijd onder deze condities een verbetering te vinden.