Nieuwerwets

Metrostation Liceu had van die ouderwetse hekken rondom de trappen naar de perrons. Ze deden op een onschuldige manier aan de klassieke gietijzeren toegangspoorten boven de Parijse metro denken. Men spiegelde zich nog graag aan Parijs toen de metro werd aangelegd. Kunstenaars gingen er voor korte of langere tijd naartoe om hun geluk te beproeven. De hekken van Liceu waren een sieraad voor de Ramblas; toen de wandelpromenade geleidelijk door het wereldtoerisme en zijn negosie overspoeld raakte steeds meer een laatste herinnering aan vroegere grandeur. Maar ook de hekken zelf dienden een herinnering te worden, besloot het vervoerbedrijf. De toegangstrappen waren te smal geworden voor het moderne gedrang en men wilde zo graag de al lang beloofde visuele eenheid van de metrostations in praktijk brengen. Dat laatste is een beetje een kulargument. Naast elke ingang staat een van verre zichtbar paal met een rode M in een witte ruit en dat het ondergronds een allegaartje is lijkt verder niemand iets te deren. De belangrijkste visuele constante is momenteel dat zoveel station en obras (op de schop) zijn. Hoe dan ook, de verbrede trap kreeg een eigentijdse chroom met plexiglazen afkadering. Ondergronds werd de renovatie van station Liceu in gang gezet, een proces dat inmiddels alweer twee jaar in staat van uitvoering verkeert. Beginnen, daar hebben ze hier weinig moeite mee, maar voltooien is een ander verhaal. De buurt was diep ontevreden met het nieuwe hek dat met die puinhoop beneden steeds meer op een knieval voor de commercie begon te lijken. Men toog met een petitie naar de verantwoordelijken en zowaar, het gebed is verhoord. Sinds kort heeft Liceau zijn oude hekwerk terug. Omdat het hek niet om de verbrede trap paste, is er een niet van oud te onderscheiden nieuw stuk tussengeplaatst. Iedereen is doodgelukkig.