Mr. España

Afgelopen zaterdag won een ordinaire goser uit Madrid aan wie je kon zien dat hij over tien jaar lelijk is de titel van mr. España. Gisteravond streden José Luis Rodríguez Zapatero en Mariano Rajoy om dezelfde eer. Rajoy koos voor de belediging als aanvalswapen. Hij weigerde aanvankelijk zijn tegenstander bij de naam te noemen – dat hield hij niet anderhalf uur vol – en hij strooide luchtigjes met zinnen als: u bent een leugenaar, meneer, u bent niet te vertrouwen, u houdt uw woord niet, u bent een mislukkeling. Zapatero stelde daar nadrukkelijke minachting voor het optreden van zijn opponent tegenover. Hij verweet Rajoy dat al diens schitterende beloften zo moeilijk te rijmen zijn met wat hij tot op heden heeft gezegd en gedaan. Dat komt op hetzelfde neer maar het klinkt een stuk vriendelijker en getuigt van iets meer beleefdheid dan de nouveau riche-arrogantie die de Volkspartij zo graag uitdraagt. Wanneer Rajoy sprak, straalde ZP oprechte woede om diens optreden uit. Nam Zapatero het woord, dan ginnegapte Rajoy naar de camera. De macher van het vorige debat was een zwoeger geworden, de vakbondsman een flierefluiter. Na afloop mochten de toeschouwers op internet, tv en in de krant hun stem uitbrengen. Zapatero heeft met iets groter verschil dan vorige week gewonnen. Het opmerkelijkste stemlijstje kwam ik vanochtend in 20 Minutos tegen. Journalisten van diverse kranten was naar hun oordeel gevraagd. De linksen zeiden ZP, de rechtsen Rajoy, precies zoals je mocht verwachten. Behalve een journaliste van Rajoy’s officieuze partijorgaan El Mundo. Die vond dat ZP had gewonnen. Of liever, als je naar haar rapportcijfers keek, dat Rajoy had verloren. Betekent dit dat de Volkspartij de strijd heeft opgegeven? Wordt Mariano Rajoy zondagavond aan de kant geschoven? Grootste kanshebster om hem op te volgen: Esperanza Aguirre, nu president van de Comunidad de Madrid, een aan zichzelf verslingerde romantica die heel goed weet dat de weg naar de top met lijken ligt bezaaid.