Observerende participatie

Terwijl de ontchristelijking doorzet, mogen de processies van Semana Santa zich in een groeiende belangstelling verheugen. De kranten breken zich het hoofd over deze paradox die zo klaar als een klontje is voor wie met koninginnedag vertrouwd is. Het jaarlijkse oranjezuipen is allang een surrogaat voor echte trouw aan het overerfde staatshoofdschap geworden. Zo moet de massale toeloop naar de lijdenswegen begrepen worden. Zelfs het slechte weer tijdens deze vroegvallende heilige week mocht de mensen niet thuishouden. Iedereen voelde na een jaar lang heidens consumeren dringend de behoefte bij de christelijke schuldverlossing stil te staan. Bovendien is het een fraai gezicht, al die kunstig gebeeldhouwde en versierde afgodsbeelden die tot bloedens toe door de straten worden gedragen. De moderne burger wil graag de antropoloog van zijn eigen wortels zijn. Hoofdstad van het participeren is Sevilla, waar een in goudgewaad gehulde Macarena om haar jong teruggeroepen zoon treurt. Het schijnheilig volk juicht haar luidkeels toe: ¡Guapa! Ook elders wordt de eigen invloed op het waargenomene luidkeels ontkend. Meedoen om de show niet te verstoren, luidt de verklaring. Dat je ook thuis kunt blijven, wil er blijkbaar niet in. Zelfs in Barcelona is vrijdag een optocht waargenomen. Een kleintje weliswaar, maar toch. Grote winnaar van dit vertoon is, zoals steeds en overal in de geschiedenis, de middenstand.