Zonder betekenis

Spanje heeft zich na enkele even noodzakelijke als fraaie overwinningen weten te plaatsen voor het Europees kampioenschap voetbal komende zomer in Alpenland. Het elftal lijkt in de greep van een krachtig wijgevoel dat de toch goed betaalde sterren beweegt een stap extra te zetten voor hun medespelers. Dat was vroeger wel anders. Toen gaf een Barçaspeler uit principe geen pass op een Madrileen. Misschien heeft de trainer de hand in deze opmerkelijke teamgeest. Hij besloot het elftal rond spelers van Valencia op te bouwen en erkende vedetten als Raúl en Guti van Real Madrid niet langer op te roepen. Aanvankelijk oogstte hij daarmee hoon en nederlagen, vooral omdat hij hardnekkig weigerde zijn twee grootste talenten, Iniesta van Barcelona en Fabregas van Arsenal, speelminuten te geven. Nadat die twee een aantal keren met een invalbeurt in de laatste tien minuten een zekere nederlaag hadden afgewend, mochten ze eindelijk de brave zwoegers van Espanyol en Betis vanaf het beginsignaal vervangen. En zie, de overwinningen regen zich aaneen. Denemarken en Zweden werden met speels gemak aan de kant gezet. Nu wacht dus het EK. Daarin zal Spanje opnieuw geen rol van betekenis spelen. Kort voor het toernooi breekt namelijk toch weer de pleuris uit. Octavos de final, oftewel de laatste zestien. Dat is al sinds jaar en dag het eindstation van nationale voetbalelftallen. Er is, ondanks de ongetwijfeld door commerciële stations gehypete verwachtingen, geen enkele reden om aan te nemen dat het deze keer anders zal zijn.