Overstekende ouders

De school staat dicht bij een T-kruising. Wie over het dak van de T komt aanlopen en in de verte het roomwitte ronde gebouw al ziet, kan uit twee routes kiezen: doorlopen tot voorbij de zijstraat en dan éénmaal oversteken; of meteen de hoofdstraat oversteken en daarna de zijstraat. Het is logisch om voor de eerste optie te kiezen. Het is gemakkelijker en veiliger en daarnaast is het uit educatief oogpunt beter je kinderen voor te spiegelen hoe zij het autogevaar op eenvoudige wijze kunnen inperken: niet onnodig oversteken. Toch kiezen veel ouders de andere route. Ik heb lang nagedacht over de vraag waarom en ik ben tot de slotsom gekomen dat de school, zodra die in het oog springt, hen als een magneet naar de overkant trekt. Hier ben ik, kom gauw! Het is voor alle duidelijkheid niet korter om twee keer over te steken. Het gaat ook niet sneller. Deze ouders lopen dus op hun gevoel in plaats van met hun verstand. Zij leren hun kinderen om emotioneel op uitdagingen te reageren. Om het gevaar in te dammen zijn sinds september bij alledrie de oversteekplaatsen voetgangerslichten geïnstalleerd. Nog altijd loont het om één keer over te steken en nog altijd kiezen de meeste ouders de route met twee keer oversteken. Nieuw is, dat ons gevraagd wordt om voor het rode licht te wachten. Dat levert een verdeling in drie groepen op. Groep een loopt stug door rood als er niet net een vrachtwagen aankomt. Groep twee wacht met de kinderen op groen en loopt op de terugweg zelf door rood, daarmee de laatkomertjes het slechte voorbeeld gevend. Groep drie, de veruit kleinste groep, wacht onder alle omstandigheden voor rood. De kinderen pikken de nieuwswaarde feilloos op: wie wacht heeft lelijke schoenen.