Vriendschappen

Wanneer je moeder een dagje ouder wordt en je wilt haar niet in een bejaardentehuis doen maar zelf heb je geen tijd, dan huur je een latina in. Dat is hier een veel geziene combinatie, een stokoud Barcelonees dametje en een Latijnsamerikaanse vrouw van jonge of soms zelf al middelbare leeftijd. Ze duwen hun werkgeefster in een rolstoel voort of nemen haar aan de arm uit wandelen. Soms zijn de oudjes al ver heen – je haalt niet voor niets een dure oppas in huis – maar niet zelden zie ik zo’n duo in geanimeerd gesprek. Hun manier van doen straalt genegenheid uit, iets waar beiden elk om hun eigen redenen schijnbaar behoefte aan hebben. Dat het steevast vrouwen zijn die een latina in de arm nemen is niet verwonderlijk. Zij zijn van de generatie die langdurig verweduwd zijn. Hun mannen hebben hard gewerkt en veel gerookt en sterven nog steeds jong. Zelf zijn ze huisvrouw geweest – iets anders kon je als handelingsonbekwame vrouw onder Franco bijna niet zijn – en de moderne gezondheidszorg stuwt de levensverwachting flink op. De markt opent zich langzaam voor Afrikaanse vrouwen, maar latina’s hebben een streepje voor omdat zij van huis uit Spaans spreken. Ze laten zich ook inhuren voor de kinderen. Ik ken inmiddels aardig wat kinderen die door een hulp van school worden gehaald. Zelf hebben ze ook een gezin, maar hun eigen kinderen moeten zich maar zien te redden. Zo zijn de wetten van de markt. Overigens worden die kinderen vaak door opa en oma opgevangen. Daarvoor zorgt de in het Westen verdwenen gewoonte om met complete families bij elkaar te wonen.