Anders

Wij mochten mee met de bevriende directrice van een veelgelezen modetijdschrift, die door een Japans restaurant was uitgenodigd de toverkunsten van de nieuwe chefkok eens te proberen. In ruil voor een keur aan lekkernijen werd zij dan geacht in een van haar kolommen een vriendelijk stukje over de keukenprins te schrijven. Omdat wij gast aan tafel waren, geef ik hier het adres: Carrer del Comte d’Urgell 272. In die straat is trouwens een leuk verkeersreliek te bewonderen: een zuil met een vierzijdig stoplicht erop die middenop het kruispunt staat. Misschien dat ik zo’n ding ooit als kind heb gezien, maar ik herken het alleen uit verkeerstheorieboekjes. Hier staan er nog twee in het echt op een paar honderd meter van elkaar. Het restaurant was keurig strak aangekleed, zoals je van een Japanse gelegenheid verwacht. Houten tafels met rechte stoelen, industrieel aandoende vierkante muurpanelen en terloops uit reten en kieren tevoorschijn springende verlichting. Het was die avond bitter koud. Wij hadden allevier onze winterjassen tevoorschijn gehaald. Normaal gesproken hang je hier je jas over je stoel, als je al zoiets onhandigs als een jas meeneemt. Gelukkig was er in de meterkast een kleine garderobe ingericht waar onze jassen nog juist inpasten. Hoe anders is dat in Finland waar de garderobe vaak groter is dan het toilet. Het eten was overigens heerlijk. Een soepje van zeewater met algenblad, kleine garnaaltjes om met huid en haar te verschalken, gefrituurde groenten, gestoomde rijst met ei en tot slot een houten dienblad vol rauwe vis en kuit. Het hapte allemaal even zalig weg. Na een toetje van sakésorbet en een maaglikeurtje stapten wij de ongebruikelijke kou weer in.