Provincialen

Barcelona is aan twee zijden door hoge heuvels omgeven. Naast het centrum direct aan zee ligt dan nog de eenzame berg Montjuic. Omdat de straten hier veelal kaarsrecht zijn en haaks op elkaar staan, kijk je op tal van plekken tegen een berghelling aan. Je kijkt met andere woorden zo de stad uit. Het is een vreemde gewaarwording die de stad iets dorps geeft. Hoe druk het ook is, hoeveel mensen hier wonen en door elkaar krioelen, hoeveel auto’s er rijden, de stadrand is nooit ver weg. Kijk maar, we wonen vlak bij de provincie. Het is een vorm van optisch en mentaal bedrog waaraan de Barcelonezen met veel genoegen toegeven. Vrijdagavond verlaten ze massaal de stad om het weekend aan de kust of in de bergen door te brengen. Op zondag komen ze allemaal weer terug. Dat heeft lange files tot gevolg, vooral wanneer een gunstig vallende feestdag een extra lang weekend meebrengt, een zogeheten puente. Dan gaat het zondagse journaal over weinig anders dan de eindeloze rijen auto’s die terug de stad in drommen. Er zijn zelfs speciale namen bedacht voor die verkeersstromen: operatie vertrek en operatie terugkeer. Een heel team van verslaggevers wordt eropuit gestuurd om de volksverhuizing van commentaar te voorzien. De senior reporter mag in de warroom van de verkeerscentrale staan, de beginners worden langs een snelweg geposteerd. Opnamen van snelwegen, die vinden ze hier prachtig. En met dank aan de camerawildgroei krijgen we steeds vaker integraal dodelijke ongelukken voorgeschoteld. De mensen flink aan het schrikken maken, daar geloven ze hier nog altijd in.