Ingekleurd

Tegenover mij zat een rechtsradicaaltje, een would be fascistje, hoe noem je zo iemand. Hij droeg een zwart petje met een Duits legerkruis erop gezeefdrukt en daaroverheen een koptelefoon van een Duits merk, Sennheiser. Dat vinden ze heel belangrijk, de rechtsradicaaltjes, om Duitse merken te vereren. Hij straalde een enorme woede uit. Hij deed echt zijn best zo woedend mogelijk te zijn. Er stapte een bruine vrouw in. Ze ging tegenover hem zitten. Ik zag de vonk door zijn lichaam sidderen. Het liefst vloog hij haar hier naar de keel. Ik wierp een blik opzij. Ze was inderdaad prachtig. Slank en lang, met een enorme bos zwart haar. Haar fijn getekende gezicht had iets mannelijks. Was ze soms verbouwd? Dat zou het woedende gosertje nog verder in verwarring brengen. Ik moest erom lachen. Haar vrijheid om te zijn wie ze was, overtrof moeiteloos zijn voorgeprogrammeerde kleinburgerlijke boosheid. Volgens de krant zijn er 10.000 rechtsradicalen in dit land. Dat zijn er best veel. Vijftienhonderd van hen waren afgelopen weekend bijeen in de Vallei der Gevallenen, een falangistische begraafplaats in de heuvels ten westen van Madrid waar ook de hoogste generaal zelf ligt begraven. Die vierde deze week zijn sterfdag. In hun zwarte pakjes met rode pet marcheerden ze onder het enorme, al van verre zichtbare kruis. Het was voorlopig de laatste keer, want met ingang van komend jaar is het verboden om monumenten te gebruiken voor het houden van herdenkingsdiensten en demonstraties die een aanvechtbare visie op historische gebeurtenissen uitdragen. Zo ongeveer omschrijft de nieuwe wet op het verleden het. De tv was er daarom bij om de kijkers van dit historische ogenblik te laten meegenieten. Het zag eruit als een ingekleurde zwartwitfilm, helemaal in overeenstemming met het geloof van destijds om iedere banaliteit van politieke lading te voorzien.