Koningsdrama

Toen ik zaterdag uit Canuda komend de Ramblas overstak, stapte ik pardoes een theaterscène in. De Maradona nam wraak voor een poging tot karaktermoord door een Ronaldinho. Die leek langzaam te beseffen wat hij op zijn geweten had. Steeds slapper hingen zijn armen langs zijn lijf neer, de spotzieke bravoure van de komiek maakte plaats voor schaamte en vernedering. Ten slotte droop hij af, wankelend en zwalkend alsof hij dronken was, niet wetend waarheen hij moest gaan met zijn loden last. Met behulp van feiten en fantasie valt de volgende reconstructie te maken: een levend standbeeld was op het idee gekomen om Ronaldinho na te doen. Leuk plan. Je trekt een Barçapakje aan, smeert handen en gezicht met bruine schmink in, zet een enorme zwarte pruik op en prikt een lekke bal op de punt van je schoen. Kun je net doen of je een balletje hooghoudt, da’s lachen. De toeristen vinden het enig. Die vinden alles enig. Dus het levert vast een hoop poen op. Het standbeeld moet een vreemdeling zijn geweest, anders had hij wel geweten dat uitvoering van zijn plannetje problematisch ging zijn. De Ramblas namelijk zijn het werkterrein van de Maradona, alias Joan Sabaté, een voormalig profvoetballer die op zijn 64^ste nog altijd moeiteloos een uur lang een balletje hooghoudt. De Maradona is een instituut, die zet je niet in de zeik. Dat drong na een tijdje ook tot de Ronaldinho door. Dat tanige kereltje dat naast hem was komen staan kon echt iets. Hij was maar een faker, een nepper, een vreselijke lul eigenlijk. Zijn publiek begreep niets van zijn verwarring. Leuk, Ronaldinho, net echt, moet je kijken, heb jij een euro? Hè, nou gaat ie weg. Dat hebben wij weer.