In goede banen

In het buurthuis hangt een fotoreportage over de Ronda del Mig, om precies het stuk van deze binnenstedelijke ringweg dat door onze wijk gaat en hier Gran Via de Carles III heet. Op de foto’s is te zien hoe de Ronda in fasen werd overdekt. De interessantste foto is de eerste, waarop een half verdiepte bak van een snelweg boordevol walmend verkeer is te zien. De herrie spat van de foto af. Tegenwoordig ligt de ronda keurig ondergronds. Je kunt er maar op weinig punten op of af. Een van die punten ligt bij de kruising waar wij iedere ochtend met de bus langs komen. Soms is de kruising leeg en rijdt de bus in een keer door. Soms is het een grote chaos van auto’s waarin stoplichten geen enkele orde meer kunnen brengen. De toevoerwegen naar de kruising staan over een lengte van honderden meters vol. Twee opeenvolgende bussen van lijn 54, die om de tien minuten komt, staan soms op nog geen honderd meter van elkaar. De oorzaak is de oprit naar de ringweg. Om de ringweg op te komen moet je via een heel kort strookje invoegen. Sommige rijders komen op snelheid aankoersen en drukken hun voertuig pardoes in de stroom. Anderen remmen eerst en wachten tot er ruimte is om vanuit stilstand in te voegen. Het zijn deze voorzichtige rijders die bovengronds voor problemen zorgen. De problemen verergeren wanneer ondergronds iedereen keurig rechts houdt. Om in- en uitvoegen te bevorderen zou iedereen eigenlijk zoveel mogelijk links moeten rijden. Ik dacht aanvankelijk te kunnen voorspellen wanneer de drukte het grootst zou zijn. Bij regen een bus eerder nemen om op tijd op school te komen, zeg maar. In werkelijkheid valt er geen peil op te trekken. Het moment waarop een infarct optreedt is van te veel toevallige factoren afhankelijk. Het is dit onvermogen om het toeval in goede banen te leiden dat verkeersplanologen tot wanhoop drijft, evenals de driftig toeterende en gebarende weggebruikers.