Karaoke

Op Estació de Sants stappen dagelijks vele duizenden forenzen over op de metro. De gewelfde gang tussen de stations van lijn 3 en lijn 5 is altijd druk. Een goede plek dus voor muzikanten om wat te verdienen. Ik schreef al over de niet meer zo jonge gitaarheld. Maar er zijn er meer. Elk heeft zijn vaste momenten. Sommige zie ik een keer per week, andere twee of drie keer. Er is een saxofonist bij die ik ook elders in de stad aantref en die met veel gevoel en gemak Charlie Parker blaast. Er is een Japanse violist die een Japanse viool bespeelt, een shamisen, en er is de onvermijdelijke panfluitist die een of ander elektronisch voortgebracht Andesmuziekje van soms zeer summiere begeleiding voorziet. Bij hem kun je ook cd’s kopen. Mens en machine, die combinatie zie je vaker. Niet zelden verwordt het tot een soort karaoke op de dwarsfluit. (Vul hier uw favoriete instrument in.) Het fraaiste, even tragische als kolderieke voorbeeld uit deze categorie is de Russische organiste. Ze is de gelukkige bezitter van een elektronisch huiskamerorgeltje, compleet met namaaklederen zitbank en fikse versterker. Het moet een heel gedoe zijn om dat zwikje op zijn plaats te krijgen. Eenmaal geïnstalleerd is het een kwestie van de juiste knop indrukken en er schalt van die communistische kerkmuziek door het prima galmende gewelf, het soort gejengel dat zelfs in Duitsland in de jaren zeventig niet meer mocht. De organiste, blijkbaar niet gehinderd door muzikale ontwikkeling, vindt het schitterend. Ze gaat volledig op in de met industriële ijver voortstuwende klanken. Daarbij begeleidt ze zichzelf volgens het Rhia éénvingersysteem. Ze ziet de mensen die langslopen niet en zij zien haar, naar de weinige dubbeltjes in haar rieten mandje te oordelen, in meerderheid evenmin. Dat schijnt om een of andere reden niet erg te zijn. Zij blijft komen en ze is gelukkig, lijkt het wel.