Waterlanders

¿Por qué no lloras? Waarom huil je niet? riepen boze socios Joan Laporta toe toen hij gisterochtend zijn stem kwam uitbrengen in de door de advocaat Oriol Giralt ingediende motie van afkeuring. In een ultieme poging om steun te verwerven voor zijn beleid en om heenzending door de leden van de club te voorkomen, had de voorzitter van FC Barcelona vorige week tijdens een toespraak zijn toevlucht genomen tot een van Hillary Clinton geleende tactiek: met verstikte stem en biggelende tranen laten weten dat je het heus goed meent met de mensen en dat je alles zult doen om ze gelukkig te maken. Dat is het niet het beeld dat bij veel aanhangers leeft. Die vinden Laporta een arrogante snob die het clubbelang ondergeschikt maakt aan zijn eigen politieke aspiraties en die niet bij machte bleek om in te grijpen toen de discipline in de kleedkamer trainer Rijkaard afgelopen seizoen volledig door de vingers glipte. Om de motie geldigheid te verlenen moest tenminste tien procent van de 118 duizend stemgerechtige leden opdagen om in Camp Nou zijn stem uit te brengen. Dat lukte met dertig procent ruimschoots. De vereiste tweederde meerderheid evenwel werd niet behaald. De voorstanders voor aftreden kwamen op zestig procent uit. Dat 24 duizend socios de moeite hebben genomen het aftreden van hun voorzitter te eisen, zal de positie van Laporta niet verbeteren. Toch mag hij tot de zomer van 2010, wanneer zijn ambtstermijn afloopt, blijven zitten. Het was Joan Laporta die acht jaar geleden met openlijke steun van de destijds nog zeer populaire Johan Cruyff op dezelfde wijze de langjarige voorzitter Nuñez naar huis stuurde. Gisteren werden Joan en Johan met boegeroep ontvangen. De troon is ernstig aan het wankelen gebracht. Of Laporta werkelijk die twee jaar nog vol maakt, is zeer de vraag.