Een hele gekke tijd

Arme José Luis Rodríguez Zapatero. De lol begint onderhand van het regeren af te raken en het is hem aan te zien. Het kwajongensachtige hoofd maakt steeds vaker een opgeblazen, oververmoeide indruk. Tijdens de verkiezingscampagne kon hij tegenstander Mariano Rajoy nog in de maling nemen met diens gezeur over een crisis, maar sindsdien is de druk om toe te geven dat we inderdaad in plena crisis económica verkeren wekelijks toegenomen. Onlangs nog moest Zapatero tegenover een hem van rechts tot links vijandig gezind parlement beweren dat het begrip crisis iets persoonlijks is, want voor sommigen is het nooit crisis en anderen lijden er vrijwel altijd onder. Daar had hij natuurlijk gelijk in, zoals het ook waar is dat het weinig vruchtbaar is om elkaars toekomstverwachtingen de grond in te praten, zoals de oppositie op zulke momenten bij voorkeur doet. Het gelijk van de politicus is blijkbaar belangrijker dan het geluk van de mensen namens wie hij met praten zijn brood verdient. Afgelopen weekend was er even lucht. De arbeiderspartij hield zijn jaarlijkse partijcongres en vierde dat met wat leuke nieuwe benoemingen. Na in het kabinet de meerderheid voor hun rekening te hebben genomen, dringen ook in het partijbestuur de vrouwen tot de top door. Inmiddels dient de harde werkelijkheid zich weer aan. Voor het eerst in heel veel jaren is de werkgelegenheid afgenomen in de maand juni, toch de maand waarin de vakantiekrachten bij duizenden tegelijk een baantje nemen. De inflatie heeft ondertussen de 5% bereikt, waardoor het spook van de stagflatie door de nieuwsverslaggeving begint te waren. Ook Zapatero’s eigen ministers nemen daarom steeds vaker het woord crisis in de mond. Iedereen weet het toch al. Het zou misschien helpen als ze in een moeite door erkenden dat iedere economische crisis een energiecrisis is en dat de oplossing gewoonlijk gevonden wordt in nieuwe energiebronnen of in een spectaculaire uitvinding. Bezuinigen, snijden, ombuigen, afvloeien, dat maakt de mensen alleen maar armer. Met de stug doorgroeiende problemen rond de olievoorziening lijkt de tijd rijp om eindelijk werk te maken van zonne-energie. Dat zou in dit land, waar de koperen ploert bijna dagelijks zijn gezicht laat zien, vanzelfsprekend moeten zijn. Toch worden hier grote hoeveelheden olie verstookt om de zonnewarmte uit het leven te bannen. We zijn met z’n allen behoorlijk gek gaan doen.