Anker

Plaça George Orwell is een onbebouwd driehoekje waar de Carrer dels Escudellers, een smalle steeg die haaks op de Ramblas staat, afbuigt naar de Carrer d’Avinyó. Vroeger was dit een van de minste buurten van de stad en nog altijd zijn aan de zuidgevel twee beruchte cafés te vinden. Voor de rest is de hedendaagse binnenstadnegosie van kledingswinkels en eetcafeetjes in opkomst. Het plein wordt bevolkt door een mix van toeristen en buurtbewoners die op de drie terrassen zitten en zwervers en newpunkers die met hun schurftige honden op de stoeptegels zitten. Je kunt er op een ongevaarlijke manier sfeer proeven. Toen Plaça George Orwell nog bebouwd was en de naamgever nog niet geëerd werd als chroniqueur van de burgeroorlog, werd de ondergrondse reiziger op deze plek beroofd. Hij was met zijn toenmalige liefje wezen eten in een restaurantje in Avinyó en werd op weg naar Plaça Reial door een opstootje aangetrokken. Er werd driftig geschreeuwd en geduwd en het was onmogelijk je daar niets van aan te trekken, want de kluwen mensen vulde Escudellers over de volle breedte. Terwijl ze wachtten tot er ruimte kwam om verder te lopen, gluurden de reiziger en zijn reisgenote over schouders naar de bron van alle opwinding, die zich in een in stikduistere brandgang scheen te bevinden. Even later op Plaça Reial bleek de portemonnee uit het schoudertasje van de reisgenote te zijn gelicht. De schade viel mee, nog geen tweeduizend pesetas, waardoor de bewondering over het stille gemak van de operatie overheerste. Dankzij die ervaring van inmiddels negentien jaar geleden voelt de reiziger een moreel recht om op George Orwell onder de bomen te zitten, een beetje te schrijven en wat om zich heen te kijken. Hij voelt een ongestoord gemak, kun je ook zeggen. Hij is er naar eigen inzicht nooit te veel of te gewoon. Het offer heeft een anker geslagen.