Crack passé

Hij is weg. El Gaucho, el Crack, Ronnie, Dinho, Ronaldinho de Assis is vertrokken bij FC Barcelona. Geen onmogelijke passeerbewegingen met de linkervoet meer, geen splijtende passes uit stilstand, geen schitterende doelpunten, geen reclame voor toetjes en deodorant, zelfs geen wanhopige gebaartjes naar de scheidsrechter nadat steeds vaker een actie mislukt was. Ronaldinho verdwijnt van de Catalaanse televisie. Afgelopen week was de plaatsvervangend voorzitter van AC Milan op bezoek om hem te kopen. Al wekenlang wilde deze meneer Galliani, die met zijn grote kale hoofd en zijn dikke neus net een boef uit Kuifje lijkt, niet meer dan de helft betalen van wat Manchester City, zo’n beetje het FC Den Haag van Engeland, bood. Maar Ronnie naar de kou en de droefenis van de second city, dat kon toch niet? Of Galliani er in elk geval tien bovenop kon doen, dan mocht el Crack, de enige die in bewondering met Cruyff en Romario heeft kunnen wedijveren, naar het wereldse Milaan. En zo kocht AC Milan, eigendom van de man die minister-president is geworden om uit de gevangenis te blijven en al eerder op grandioze wijze figurerend in dit blog, na Ronaldo alweer een uitgedoofde Braziliaanse ster in España op. Van Roni hebben we na twee fraaie doelpunten op voetbalgebied nooit meer iets vernomen en Ronnie dreigt hardnekkig dezelfde weg op te gaan. Waarom is Milan bereid Real Madrid en Barcelona van hun waardeloos geworden investeringen af te helpen? Welke geheime afspraak steekt hierachter? Hebben ze soms geld teveel? Het is waar dat die jongens een fikse tegenwaarde in verkochte voetbalshirtjes en prullaria vertegenwoordigen, maar zeker in de top van de Olympus is roem zeer vergankelijk. Welke jongen wil nog een hemd van de oude Ronaldo aan? Hoeveel Ronaldinhoshirts zullen er verkocht zijn voor hij door de mand valt? De tijd zal antwoord op de laatste vraag geven. De eerste zal nog heel lang onbeantwoord blijven.