Negro

Wanneer je de Ramblas afloopt, wijkt vlak voor je bij Colon bent aan je linkerhand de gevel terug. Op het zo gevormde halve pleintje zijn een drukbezocht terras en een pizzabar gevestigd. Erachter gaat een wonder verscholen. Een eenvoudig bord aan de deur vermeldt dat twee trappen op een hommage aan Dalí te vinden. Ik nam de moeite en belandde in de huiskamerstudio van Quimet Sabate, een autodidactisch schilder die door de grote meester uit Figueres geïnspireerde kunstwerken vervaardigt. De keuken is als atelier ingericht, de overige vertrekken hangen en staan barstensvol prachtige figuratieve doeken. Quimets tweelingbroer Joan leidde mij rond, terwijl Quimet zelf een luchtje schepte op het balkon. Hij was doende een sterk naar oplosmiddelen geurende grondlaag op een doek aan te brengen. We zijn precies gelijk op ons schildertalent na, deelde Joan mee. Hij heeft alles gekregen en ik niets. De vlotte prater Joan houdt zich met de verkoop van zijn broers werk bezig, waarvan beide inmiddels 72 jaar oude maar goed geconserveerde mannen prima kunnen rondkomen. Ik was vooral verrukt van enkele grote naakten waarin de kop van Dalí en van hem bekende elementen figureerden. Quimet was nog bijna een negro voor Dalí geworden, vertrouwde Joan me toe. Een negro is in dit geval een ghostpainter. Dalí heeft meer gemaakt dan een mens in een leven kan schilderen, beaamde ik. Dat nam Joan voor mij in. Aangemoedigd beweerde ik zelf eens als negro te hebben opgetreden, waarmee ik verwees naar de romans die ik heb geredigeerd en ook wel naar de roman die ik onder pseudoniem heb geschreven. Ik voelde hier op dit moment meer goed dan kwaad mee te doen. Joan drukte mij een curriculum vitae in handen waaruit bleek dat Quimet als jongeman naar Tetuán is vertrokken en later in Mexico zijn eerste succes heeft beleefd. Terug in Spanje kwam hij in de jaren zestig met Dalí in contact. Een paar van zijn doeken hangen in het stedelijk erotisch museum. Verder is hij vooral onbekend. Zijn topstukken springen eruit qua penseelvoering en compositie, maar ook de voor het dagelijks brood geschilderde doekjes zijn met zorg vervaardigd. Voor nog geen honderd euro heb je al een ambachtelijk geschilderd portret van Dalí, compleet met waanzinnige oogopslag, aan de muur hangen. Ik was op de fiets op weg naar Plaça George Orwell, waar ik wilde schrijven in de buitenlucht, en zocht een stalling die ik pas aan het einde van de Ramblas vond. Zo kwam ik per ongeluk in het atelier van Quimet Sabate terecht. Mijn dag kon niet meer stuk.