Oude knakker

Op een zwoele zomeravond galmt Bruce Springsteen door de wijk. Het op leeftijd rakende baasje treedt op in Camp Nou en dat horen wij hier even goed als een geslaagde voorstelling van de vaste bespelers van dit stadion, overigens alweer even geleden. De ondergrondse reiziger, net hersteld van een pittig griepje, is onvoldoende fan om liedjes te herkennen. Zijn geliefde en zijn schoonzus, toevallig op bezoek, hebben er minder moeite mee. Het is festivaltijd. In Benicassim, even boven Castellón de la Plana, vindt het jaarlijkse uit zijn krachten gegroeide voormalige hippiefestijn plaats en in Barcelona en Madrid wordt het op twee avonden tegen elkaar in geprogrammeerde Summercase gehouden. De ene helft begint hier en de andere helft begint daar en de volgende dag is de programmering precies andersom. Overal treden volop oude knakkers op. Blondie, The Sex Pistols, Nick Cave en de tweede generatie ouwe lullen van Tricky en Primal Scream, om een handvol te noemen. En dan was van de week Tom Waits ook nog in town. Als geen ander weten deze rotten het makkelijk juichende publiek te bespelen, al klinken de stemmen niet meer zo fris als voorheen en hebben de teksten in de afgelopen kwart eeuw een hoop aan zeggingskracht ingeboet. Dat mag niemand deren. Er zijn ’s zomers zoveel podia beschikbaar en wat er tegenwoordig tot de mainstream weet door te dringen is schijnbaar zo bedroevend van kwaliteit, dat het lijkt of iedere gek die beweert dat hij vóór negentientachtig een gitaar in handen heeft gehad een optreden kan regelen. Je zou haast de indruk krijgen dat een pruik en een zonnebril al genoeg zijn.