Te laat

Het gevaar dat je in deze stad over je afroept door op de fiets te stappen wordt voor een deel veroorzaakt door de onbekendheid met het fenomeen. Ik heb meermaals meegemaakt dat automobilisten me niet zien omdat ze er simpelweg niet op rekenen dat er iets zal zijn op de plek waar ik mij bevind. Dus word ik afgesneden door rechtsafslaande chauffeurs, die zich vervolgens (soms) in verontschuldigingen uitputten, en dus drukken auto’s die uit een ondergrondse parkeergarage komen hun neus pal voor mijn aanstormende fiets de rijbaan op, omdat ze dat zo gewend zijn en omdat het de enige manier is om in het drukke verkeer in te voegen. Het veiligst is hard fietsen, heb ik ontdekt. Door min of meer het ritme van het gemotoriseerde verkeer te volgen, verzeil je minder snel in hachelijke situaties. Met het huidige warme weer heeft dat evenwel een bijkomend nadeel. De hitte verdraagt de benodigde inspanning en aandacht niet. Zolang ik voortbeweeg en met mijn eigen snelheid een verkoelend windje opwek, heb ik niet in de gaten wat ik aanricht, maar wanneer ik dan op ongeveer tweederde van de afstand van huis naar werk ter hoogte van la sagrada família voor een stoplicht rem (door rood rijden is hier sterk af te raden) overspoelt me een golf van warmte, gevolgd door een uitbarsting van zweet die uit al mijn poriën ineens komt zetten. Te laat. Er is nu geen weg terug meer. Dat wordt aankomen met een rood aangelopen duizelig hoofd waar het zweet in straaltjes vanaf druipt. De kunst is dus om bijtijds je uitputting te herkennen en evenwicht te vinden tussen inzet en snelheid. Niet eenvoudig. Zo levert ieder ritje nieuwe kennis op, zoals de ontdekking dat taxichauffeurs hun reden hebben om bij een stoplicht tergend langzaam op te trekken. Dat komt omdat het ruitvormige pleintje dat gevormd wordt door de vier schuin afgesneden hoeken van de kruispunten in de eixample voor hen de ideale plek is om klanten af te zetten en op te pikken. In zo’n driehoekje tussen gevel en twee rijrichtingen kun je zonder het overige verkeer te hinderen stilstaan. Het is daarom ook bij uitladende vrachtwagens een geliefd plekje. Wanneer ze gedaan zijn scheuren ze pardoes de weg weer op, zonder aanstormende wielreizigers op te merken, vanzelf.