Voorbij

Van alle opmerkelijke gebruiken in deze stad mag zeker de gewoonte niet onvermeld blijven om posters waarop culturele evenementen worden aangekondigd te lang te laten hangen. Concerten, theatervoorstellingen, bijzondere exposities, ze worden geadverteerd op abri’s, in metrostations en op plestik vaantjes die van lantaarnpalen wapperen, keurig met vermelding van de betreffende data. Ze hangen er meestal ruim op tijd, wat met het oog op het tijdig aanschaffen van kaartjes wel zo handig is. Tot zover is alles begrijpelijk. Maar het gekke is dat ze er ver na afloop van het evenement nog steeds hangen. Niet een dag of twee, nee, echt weken. Toen me dat voor het eerst opviel, veronderstelde ik dat van een vergissing sprake was. Toen ik het nogmaals opmerkte, besloot ik er eens op te letten. Al gauw herkende ik een patroon. De aankondigingen hangen er altijd te lang. Je ziet het alleen met reclame voor dit soort toch vrij strikt aan vooraf vastgestelde data gebonden cultuuruitingen. Bedrijfscampagnes voor auto’s, mode, telefoons, vliegvakanties en de pas begonnen uitverkoop zijn meestal vrij snel weer verdwenen. Waarom blijven dan die bij uitstek tijdgerelateerde kunstannonces telkens hangen tot ver na de dag waarop de mededeling nog waarde heeft? Waarom moeten we weten wat we hebben gemist? Wat wordt ons hier ingepeperd? Dat we a-culturele sukkels zijn? Wordt ons op deze manier verzocht een volgende keer scherper op te letten? Kost het de gemeente soms niets om de stad met aanplakbiljetten vol te hangen? De meeliftende sponsors zullen toch wel voor hun patronage betalen, mag je aannemen. De ondergrondse reiziger kan denken wat hij wil, en zoiets levert vaak verrassende antwoorden op, maar per saldo blijft het een duistere zaak. Goed op de data letten, luidt het devies.