Overmacht

Wanneer ik zoonlief ’s ochtends met de bus naar school breng, komen we langs een tussen twee convergerende straten ingeklemd driehoekje dat op zeker moment werd kaalgeslagen en waar enkele maanden later activiteit ontstond. Er verschenen bouwkranen op het terreintje en aan de overzijde van de straat werd langs het plantsoen een betonfabriekje neergepoot. Via een onder de rijbaan doorgetrokken buis werd de natte massa naar de driehoek gespoten. Zoon en ik gingen een weddenschapje aan over de hoogte die het verwachte bouwwerk uiteindelijk zou krijgen. Ik hield het op acht verdiepingen, zoonlief vond voor zo’n klein plekje vijf wel genoeg. Voorlopig is onze nieuwsgierigheid nog niet bevredigd. Men begon namelijk met de grond in te gaan. Onder het aldaar aanwezige metrostation van lijn 5 wordt een station met overstapmogelijkheid aangelegd van lijn 9, een nieuwe lijn die met een grote slinger van het vliegveld via Hospitalet en de zona alta naar Badalona gaat lopen. Onderweg worden liefst 51 haltes aangedaan. Zo’n groot project moet wel vertraging oplopen. We zijn inmiddels twee jaar over tijd en de kosten zijn verdubbeld. Onvoorziene omstandigheden uiteraard, waarmee de begroters destijds onmogelijk rekening hadden kunnen houden. Wie bedenkt nou dat de graafmachines niet op tijd klaar zijn of dat ergens onderweg een fundering voor problemen zorgt? Dat is pure overmacht. En dat overal de prijzen oplopen, dat is marktgezien volstrekt tegennatuurlijk, dus dat mag ook niemand worden nagedragen. Lijn 9, het zal niemand verbazen, loopt van Noord naar Zuid.